Kara Büyücünün Dönüşü Novel
Çevirmen: Rin Fenrir
Yüksek bir gökdelenin tepesinde şiddetlenen rüzgâr keskin ve yakıcıydı. Saçları ve sakalları fırtınada çılgınca savrulan yaşlı bir adam, şehrin binalarını aydınlatan parıltılı neon ışıklarına karşı gözlerini kısmıştı.
Raze Cromwell elini gözlerine götürerek onları yakıcı rüzgârdan korumaya çalıştı. “Bu lanet ayin için neden çatı katını seçtim ki?” diye homurdandı.
Uzun saçları gözlerinin önüne geldiğinde, onları hızlıca geriye attı. “Büyü bu dünyadaki pek çok sorunu çözebilir,” diye düşündü, “ama verilen kötü kararı değiştiremez.”
Çatı katının ortasına doğru ilerlerken cübbesi dalgalanarak vücudunu sarıyordu.
“Eğer bu rüzgâr olmasaydı, bu ayini şimdiye kadar bitirmiş olurdum.”
Kulaklarına birkaç sesin boğuk çığlıkları ulaştı; umutsuzluk sesleri, hatta bazıları çığlık atmanın eşiğindeydi.
Raze’in sabrı tükenmişti. “Hepiniz sessiz olacak mısınız? Ne söylemek istiyor olabilirsiniz ki?”
Altında, çatıya kazınmış, karmaşık semboller ve oymalarla dolu parlak bir daire vardı. Harici bir güç kaynağı olmaksızın Raze’in kendi büyüsünden dolayı beyaz bir ışıltıyla parlıyordu . Çemberin içinde elleri ve ayakları bağlı beş kişi vardı. Ağızlarında fiziksel bir mühür olmamasına rağmen, çığlıkları sadece boğuk seslere dönüşmüştü.
“İçinizden birinin konuşmasına izin verirsem, geri kalanınız sessiz kalacak mı?” Raze havada bir sembol çizerek sordu. Parmaklarından soluk mor bir parıltı yayıldı.
Onun bu hareketiyle tutsaklardan biri -orta yaşlı bir adam- yeniden konuşabiliyordu. Kesik kesik nefes alarak yalvardı, gözyaşları yüzünden akıyordu. “Lütfen, Kara Büyücü! Bağışla beni. Sana her şeyi veririm! Lütfen beni öldürme!”
Raze bir adım daha yaklaşarak adamın üzerine yürüdü. “Peki o çift hayatları için yalvardığında onlara ne teklif ettin? Şimdi neredeler?”
Tutsak donakaldı, gözleri dehşetle irileşti.
“Nereden biliyorsun?”
Çemberin etrafındaki turuna devam eden Raze, her bir esirin günahlarını sıraladı. “Başka birine baktığı için öfkeyle sevgilini öldürdün. İstismara uğradığına dair sahte raporlar hazırlayarak hoşlanmadığın kişileri çukura gönderdin. Çaresiz büyücülere yasadışı maddeler satarak çekirdeklerinin patlamasına neden oldun.”
Esirler artık anlamıştı -Raze onların gizli suçlarını, işledikleri ve kaçtıkları vahşetleri anlatıyordu.
Ama son esire ulaştığında durakladı. “Ve sen,” dedi, sesinde alaycı bir ton vardı, “gayretli bir vegan, kendi görüşlerini başkalarına dayatıyorsun. Doğrusu, beş kişiye ihtiyacım olduğu ve zamanım daraldığı için buradasın.”
Çemberin içinde daha fazla sembol belirip ışıltısı yoğunlaştıkça gerginlik havayı doldurdu.
Raze tam ayininin bir sonraki aşamasına hazırlanırken, tutsakların arasından meydan okuyan bir ses ona bağırdı. “Ne olmuş yani! Bizi yargılıyorsun, peki ya sen Kara Büyücü? Kaç kişinin hayatına mal oldun? Kaç kişiyi öldürdün, bizden daha iyi değilsin!”
Raze cevap vermeden önce şiddetli bir şekilde öksürdü ve ağzından damlayan kanlar yeri kırmızıya boyadı “Haklısın,” diye homurdandı, koluyla ağzını silerek, “Hepimiz ölmeyi hak ediyoruz.”
Birden arkadan bir ses, “Hepiniz değil, sadece sen!” diye bağırdı.
Tutsaklar ve Raze yeni gelenlere döndü – yukarıdan inen, bozulmamış beyaz cüppeler giymiş beş figür.
“Büyük Büyücü! Bizi kurtarmaya geldiler!” diye haykırdı esirlerden biri.
Büyücüler arasında bunlar seçkinlerdi ve her biri tüm ulusları yeniden şekillendirme gücüne sahipti. Hepsi de en tepedeki 9 yıldızlı büyücülerdi. Karanlık Büyücü’nün peşinden gidiyor olsalar bile, bu kadar güçlü kişilerin bu şekilde bir araya geldiklerini görmek büyük bir şok yarattı.
“Görüyorum ki davetiyemi almışsınız,” diye alay etti Raze birini seçerek. “Enaxx, karın senin… oynayacak sadece bir topun olduğunu bilerek nasıl senle olmaya devam ediyor?”
Enaxx aşağılarda büyük bir acı hissetti ve yüzü sinir ve utançla kızarmaya başladı
“Raze!” Uzun sarı saçlı Büyük Büyücülerden biri diğerlerinin önüne çıktı. Gecenin karanlığını aydınlatan bir enerjiyle ışıldıyordu. “Senin gibi yetenekli bir büyücünün bu hale geldiğine inanamıyorum!”
“KES SESİNİ!” Raze bağırarak karşılık verdi. “Hiçbirinizin, tek birinizin bile benimle konuşmaya hakkı yok! Hepiniz rol yapmayı bırakabilirsiniz. Hepiniz bu dünyadan değer verdiğim her şeyi aldınız! Hepiniz ne yaptığınızı biliyorsunuz. Özellikle de sen, İdore!”
Karanlık enerji Raze’in etrafında dönmeye ve vücudunu sarmalamaya başladı, sırtının etrafında daha da büyüdü ve diğer büyücülerin de kendi enerjilerini yaymasına neden oldu.
Bu sataşmalara rağmen İdore’nin yüzünde bir gülümseme vardı.
“Bilmediğimizi mi sanıyordun?” diye sordu. “Zaten ölüyorsunuz, zaten bir ayağınız çukurda. Hiçbir şey yapmasak bile doğal olarak öleceksiniz. Ama bunun olmasına nasıl izin verebiliriz? Sen, Kara Büyücü, dünyanın en çok aranan adamı, seni kendi ellerimizle öldürmeliyiz.”
“HAHAHA!” Raze yüksek sesli bir kahkaha attı. “İdore, Gizin, İbarin, Trubin ve Tek Top. Bu hepinize son mesajım.”
Alttan gelen sihirli çember yanmaya başlamıştı. Bunun ne yapacağı konusunda temkinli olan Büyük Büyücüler kendilerini büyüleriyle korudular.
Sihirli çemberin içindeki tutsaklar kısa süre içinde kafalarında bir basınç oluştuğunu hissettiler. Büyük bir acı ortaya çıktı, ta ki *Pop* diyene kadar. Kafalarının üst kısımları patladı, vücutları yere düştü, buna merkezde duran adam Raze Cromwell de dahildi.
Bunu gören Büyücülerdeki büyü kaybolmaya başladı ve ileriye doğru yürümeye başladılar. Hiçbir yaşam izi hissetmediler ve yere sıçrayan kana baktılar.
“Sence gerçekten öldü mü?” İbarin sordu.
Gizin, “Öyle olmalı, vücudu ve kafası, en azından geriye kalanlar bunlar,” diye yorum yaptı.
Büyücülerin en genci olan Trubin etrafına bakındı, büyü çemberini ve kan sıçramalarını inceledi. İşte o zaman sırıttı.
“Son mesajında ne demek istediğini şimdi anlıyorum.”
Hepsi yere iyice baktı ve şimdi onlar da gördü. Kan, sihirli çemberle birlikte öyle bir şekilde sıçramıştı ki zeminde orta parmağını onlara doğru kaldırmış büyük bir yumruğun görüntüsü vardı.
“Raze Cromwell’in ölümü doğrulandı,” dedi İdore ve ellerini kaldırarak bir ateş topu çağırdı. Kendisi havada süzülmeye başladı ve yanındaki diğerleri de binaların üzerinde süzülmeye başladı. “Sırlarımız onunla birlikte ölecek.”
Ateş topu binaya doğru fırlatıldı ve çatıya çarptığında genişleyerek çatıdaki tüm cesetler de dahil olmak üzere her şeyi bir anda alevler içinde bıraktı. Büyücü olay yerinden uçarak uzaklaşırken, hepsi büyük bir rahatlamayla geçmişlerindeki lekeye baktı.
—
“Hayatımı böyle kumarda kaybettiğime inanamıyorum,” diye düşündü Raze. ‘Tüm umutlarımı portaldan aldığım o kitaba bağladım. İşe yarayıp yaramayacağını bile bilmiyorum. Zaten ölüyordum… Sadece hepsini geri almak için bir şans istedim.
“Şu lanet olası kendini beğenmiş suratlar. Bana kötü diyorlar ama bir bebeğin şekerini bile kolayca çalabiliyorlar. Tek yaptığım onlar bakmıyorken o şekeri yalayıp geri vermek. Kim daha kötü?’
Raze’in hayatındaki anılar gözünün önünden geçmeye başladı, özellikle de acı verici olanlar. Çocukluğuna dair anılar, hayatında yaşadığı kayıplar, onu Kara Büyücü’ye dönüştüren anılar.
Sonra zihnine başka görüntüler girdi: uçsuz bucaksız dağlar, tepeler, görkemli tapınaklar, her yer yemyeşildi. Daha önce hiç görmediği bir adam, bir kadın ve genç bir kızın cüppeler giydiği ve sadece yumruklarını kullanarak dövüşen insanların görüntüleri.
‘Bütün bunlar da ne? Bunlar benim anılarım değil! Benim dünyamdanmış gibi bile görünmüyorlar!
Raze’in kendisine ait olduğunu açıkça söyleyebildiği anılar ileri geri yanıp sönüyor, aralarına yabancı anılar serpiştiriliyordu. Raze’in gözleri bir kez daha açılana kadar kafasındaki şiddetli acı vücuduna şok dalgaları göndermeye devam etti.
Yorum